یادداشت محسن علیکرمی،همواره بخشی از محاوره‌های اجتماعی و گفتگوهای دوستانه ما را “شایعات” یا خبرهای ساختگی تشکیل می‌دهد.
پدیده شایعه کم‌وبیش در همه جوامع رواج داشته، اما دولت‌ها(نظام) با عدم اطلاع‌رسانی صحیح درمورد مسائل دارای اهمیت می‌توانند به افزایش چشم‌گیر آن تاثیر بگذارند که متاسفانه در ایران بارها با این موضوع از سوی حاکمیت موجود روبرو بوده‌ایم که این روزها موضوع قرارداد ۲۵ ساله مابین ایران و چین بهترین دلیل اثبات این ادعا است.
در ماه‌های اخیر سند همکاری جامع مابین دو کشور ایران و چین منعقد شد که این قرارداد حواشی زیادی را در افکارعمومی به همراه داشته و سبب واکنش‌‌های گوناگونی از سوی احزاب سیاسی شده است. طبق معمول دو حزب داخلی(اصلاح‌طلب و اصولگرا) هرکدام به نوبه‌ی خود سعی در سواستفاده سیاسی از این مسئله را دارند و هرکدام به گونه‌ای به تشنج موجود در افکارعمومی دامن می‌زدند.
اصولگراها با تأکید بر ایجاد روند انتقال قدرت از غرب به شرق و تأکید بر جهانی شدن قدرت ایران؛ و اصلاح‌طلبان با تکنیک‌های عملیات روانی و مقایسه قرارداد ایران و چین با دو قرارداد ترکمنچای و گلستان سردرگمی و بهت زدگی را به افکارعمومی القا می‌کنند و در ادامه نیز موج فضای مجازی،هشتگ ثابت #نه_به_جمهوری_اسلامی و #ترکمانچای_جدید به این آشفتگی ذهنیِ می‌افزاید و شایعه‌های متفاوتی را مطرح می‌کند.
تجربه نشان داده، هرگاه ایران برنامه‌های خود را برای توسعه و همکاری با دیگر کشورها تغییر می دهد، خط سیر تخریبی به صورت گسترده و همسو با جریان‌های معاندی که در غرب سکنی گزیده‌اند،با اطلاعات و آمارهای کذب، تنش‌زایی و هراس‌افکنی را در میان مردم گسترش می‌دهند.
در این میان دولت( نظام)به عنوان متولی اصلی این قرارداد موظف است با شفاف‌سازی(عامل‌بازدارنده‌‌ی شایعه) و پوشش رسانه‌ای مناسب راهبردهای خویش به افکارعمومی را القا کند تا فضای به وجود آمده که سرشار از محتوای‌های ناسالم و مسوم است پایان یابد؛ در غیر این صورت باید منتظر شایعات و فرافکنی‌ها جدیدی برای موضوع مطروحه باشیم
